به علم افزون ووالایی معلم             اگرچه بی تمنایی معلم

     فضیلت انچنان اندر وجودت              که گویا چون معمایی معلم

     به وقت ساعت تدریس قران            رها از قید دنیایی معلم

     تو همچون چشمه امید مایی           امید نسل فردایی معلم

     محصل چون گل و خود باغبانی         نسیم عطر گلهایی معلم

     درون ظلمت وفقر وجهالت               تو شمع بزم شبهایی معلم

     زدرد هر دل بیماری اگه                   طبیب زخم دلهایی معلم

     بگنجد گرچه نامت در الفبا               تو افزون از الفبایی معلم

     به امر دانش وعلم وفضیلت              محصل را چوبابایی معلم

     به دشت خشک جمله بیسوادان       تو جاری مثل دریایی معلم

     دل تاریک مارا نور امید                     به دلها چشم بینایی معلم

     زقید فتنه ی کوته نظرها                 سراسر خود مبرایی معلم

     زبانم الکن است از گفتنیها              چو تاجی برسر مایی معلم

     چو انشا بود درس من امروز              تو خود موضوع انشایی معلم

     تو ای دلکش صوت مناجات               نثارت باد هر جایی معلم

     عجب نبود اینک مرادی                     بگوید گل سراپایی معلم